OECD Ülkelerinin Öğretmen Yetiştirme Süreçlerinde Öğretmen Eğitiminin İncelenmesi

##plugins.themes.academic_pro.article.sidebar##

Yayınlanmış Nis 30, 2023
Download
PDF
Statistic

İstatistikler

Ölçüm Çağrılıyor ...
Cilt 3 Sayı 1 (2023): Nisan 2023

##plugins.themes.academic_pro.article.main##

Erman Kadınşah
Milli Eğitim Bakanlığı
https://orcid.org/0009-0008-7279-7609
Behçet Seçkin
Milli Eğitim Bakanlığı
https://orcid.org/0009-0009-5309-5406
Deniz Coşkun
Milli Eğitim Bakanlığı
https://orcid.org/0009-0008-7279-7609
Başak Patır Coşkun
Milli Eğitim Bakanlığı
https://orcid.org/0009-0009-5309-5406

Özet

Toplumların varlıklarını ilerleyerek sürdürmesinin en önemli anahtarlarından biri de eğitimdir. Doğal olarak bunu sağlayan eğitimin niteliğidir. Niteliğin en önemli parçası da öğretmendir. Öğretmen adaylarına öğretmenlik mesleğini kazandıran öğretmen yetiştirme programları eğitimin temel taşıdır. Öğretmen adaylarının mesleki anlamda bazı becerileri geliştirip bu becerileri davranışa dönüştürebilmeleri ve mesleki anlamda ilk yeterlilik kazanmaları öğretmenlik uygulamaları adlı dersler ile sağlanmaktadır. Alanyazında öğretmenlik uygulamaları eğitimi hizmet öncesi ve hizmet içi olarak ikiye ayrılmaktadır.  Bu çalışma, 2018 PISA tüm alan sonuçlarına göre OECD (İktisadi İşbirliği ve Gelişme Teşkilatı) 2018 PISA (Uluslararası Öğrenci Değerlendirme Programı) sınavı tüm alan ortalama puanının üzerinde olan ve bilgilerine ulaşılan 23 ülkenin öğretmen yetiştirme sistemlerinde hizmet öncesi ve hizmet içi öğretmen uygulamaları eğitimlerinin nasıl olduğunun birincil kaynaklar, ilgili raporlar, akademik çalışmalar ve ikincil kaynaklar incelenerek bir model önerisi sunmayı amaçlamaktadır. Çalışmada nitel araştırma türlerinden olgubilim deseni kullanılmış olup veriler doküman analizi yapılarak toplanmıştır. Araştırmanın sonuçlarına göre, öğretmen adaylarının eğitim süreleri ve düzeyleri bakımından incelenen ülkelerin tamamında öğretmenlik eğitimi lisans ya da lisansüstü düzeyde eğitimle verilmektedir. Araştırma kapsamında incelenen ülkelerin birçoğunda stajyerlik/ aday öğretmenlik süreleri incelendiğinde büyük bir çoğunluğun 1 yıl aday öğretmenlik süresi tavsiye edilmiş ya da zorunlu tutulmuştur. Bu bağlamda karşılaştırılan ve pisa sınavlarında başarısı yüksek olan ülkelerdeki uygulamalardan yola çıkarak türkiye’deki öğretmenlik uygulamaları yeniden şekillendirilebilir.

##plugins.themes.academic_pro.article.details##

TrDoi
https://trdoi.org/10.27579808/e-ijpa.112
Creative Commons License

Bu çalışma Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License ile lisanslanmıtır.

Atıf için
Kadınşah, E., Seçkin, B., Coşkun, D., & Patır Coşkun, B. . (2023). OECD Ülkelerinin Öğretmen Yetiştirme Süreçlerinde Öğretmen Eğitiminin İncelenmesi. E-Uluslararası Pedandragoji Dergisi, 3(1), 12–28. Erişim bağlantısı: https://e-ijpa.com/index.php/pedandragoji/article/view/112

Referanslar

  1. Alkan, S. (2012). AB ülkelerinde öğretmen yetiştirme programlarıyla türkiye’deki öğretmen yetiştirme programının karşılaştırılması ve türkiye için bir model önerisi (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Mustafa Kemal Üniversitesi, Hatay.
  2. Aras, S. ve Sözen, S. (2012). Türkiye, Finlandiya ve Güney Kore’de öğretmen yetiştirme programlarının incelenmesi. X. Ulusal Fen Bilimleri ve Matematik Eğitimi Kongresi (Bildiri). Niğde Üniversitesi.
  3. Ataman, O. ve Adıgüzel, A.(2019). Türkiye ve Avustralya öğretmen yetiştirme sistemleri ve akreditasyon modellerinin karşılaştırmalı incelenmesi. Kuramsal Eğitimbilim Dergisi, 12(2), 678-700.
  4. Ateş H. ve Burgaz, B.(2014). Türkiye, ABD ve Finlandiya öğretmen yetiştirme sistemlerine ilişkin öğretmen adaylarının görüşleri ve Türkiye’deki sistemin geliştirilmesine ilişkin öneriler, K. Ü. Kastamonu Eğitim Dergisi 23 (4), 1710-1722.
  5. Avrupa Komisyonu/EACEA/Eurydice, (2015). Avrupa'da öğretmenlik mesleği: uygulamalar, algılar ve politikalar. eurydice raporu. Lüksemburg: Avrupa Birliği Yayınlar Ofisi.
  6. Aydın, S., Selçuk, A. ve Yeşilyurt, M. (2007). Öğretmen adaylarının okul deneyimi ıı dersine ilişkin görüşleri (yüzüncü yıl üniversitesi örneği). Yüzüncü Yıl Üniversitesi, Eğitim Fakültesi Dergisi, 4(2), 75-90.
  7. Aytaç, A. ve Er, K., O., (2018). Türkiye’de ve Firlandiya’da hizmet öncesi sınıf öğretmeni yetiştirme programlarındaki öğretmen uygulamalarının karşılaştırılması. Eğitim Kuram ve Uygulama Araştırmaları Dergisi, 4( 2), 10-19.
  8. Balcı, A. (2003). Örgütsel sosyalleşme kuram strateji ve taktikler. Pegema Yayıncılık.
  9. Başaran, K., Y. (2017). Danimarka eğitim sistemi: amaç, yapı ve süreç açısından Türkiye ile karşılaştırılması. Route educational and social science journal, 4(5),295-308.
  10. Becit, G., Kurt, A. A. ve Kabakçı, I. (2009). Bilgisayar Öğretmen adaylarının okul uygulama dersinin yararlarına ilişkin görüşleri. Anadolu Üniversitesi Dergisi, 9(1).
  11. Bülbül, M., (2011). Öğretmenlerin lisansüstü eğitimde yaşadıkları sorunlar. V. Lisansüstü Eğitim Sempozyumu (404-413). Ankara.
  12. Creswell, J. W. & Clark, V. L. P. (2016). Designing and conducting mixed methods research. New York: Sage.
  13. Çelik, Z. ve Bozgeyikli, H. (2019). Dünyada ve Türkiye’de öğretmen yetiştirme, istihdam ve mesleki gelişim politikaları (Odak Analiz No. 2). Ankara: EBSAM.
  14. Dal, S., Tekin, F., Y. ve Kıran, B. (2019). Türkiye İle Endonezya, Estonya, Yeni Zelanda ve Yunanistan öğretmen yetiştirme, eğitim yönetimi ve denetimi sistemlerinin karşılaştırılması. Akademik Sosyal Araştırmalar Dergisi, 94, 540-556.
  15. Darling-Hammond, L. (2006). Powerful teacher education: lessons from exemplary programs. California: Jossey-Bass: A Wiley Imprint.
  16. Darling-Hammond, L. (2017). Teacher education around the world: What can we learn from international practice? European Journal of Teacher Education, 40(3), 291-309.
  17. Dursun, Ö. Ö. ve Kuzu, A. (2008). Öğretmenlik uygulaması dersinde yaşanan sorunlara yönelik öğretmen adayı ve öğretim elemanı görüşleri. Selçuk Üniversitesi Ahmet Keleşoğlu Eğitim Fakültesi Dergisi, 25, 159-178.
  18. Erbilgin, E. ve Boz, B. (2013). Matematik öğretmeni yetiştirme programlarımızın Finlandiya, Japonya ve Singapur programları ile karşılaştırması. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Özel Sayı (1), 156-170.
  19. Erdoğan, D. G. ve Horzum, B., M.(2019). Öğretmen gelişim modeli öğretmen performansı üzerine değerlendirme, Ankara: Siyaset, Ekonomi ve Toplum Araştırmaları Vakfı Yayınları.
  20. Erdoğan, İ. (2015). Karşılaştırmalı eğitim sistemleri. İstanbul: Sümer Kitapevi.
  21. Ergün, M. ve Özdaş, A. (1999). Okul Gözlemi ve uygulama çalışmalarının öğretmen adayları üzerindeki etkisi, AKÜ Sosyal Bilimler Dergisi, Sayı: 3.
  22. Eurydice. (2018). Norway Overview. 07.06.2020 tarihinde https://eacea.ec.europa.eu/nationalpolicies/eurydice/content/norway_en adresinden alınmıştır.
  23. Eurydice. (2018). Estonia Overview. 07.06.2020 tarihinde https://eacea.ec.europa.eu/nationalpolicies/eurydice/content/estonia_en adresinden alınmıştır.
  24. Eurydice. (2018). Poland Overview. 07.06.2020 tarihinde https://eacea.ec.europa.eu/nationalpolicies/eurydice/content/poland_en adresinden alınmıştır.
  25. Eurydice. (2018). Slovenia Overview. 07.06.2020 tarihinde https://eacea.ec.europa.eu/nationalpolicies/eurydice/content/slovenia_en adresinden alınmıştır.
  26. Eurydice. (2018). Portugal Overview. 07.06.2020 tarihinde https://eacea.ec.europa.eu/nationalpolicies/eurydice/content/portugal_en adresinden alınmıştır.
  27. Eurydice. (2018). Czech Republic Overview. 07.06.2020 tarihinde https://eacea.ec.europa.eu/nationalpolicies/eurydice/content/czechrepublic_en adresinden alınmıştır.
  28. Giorgi, A. (1997). The theory, practice, and evaluation of the phenomenological method as a qualitative research procedure. Journal of phemomenological psychology, 28(2), 235-260. https://doi.org/10.1163/156916297X00103
  29. Gökçe, E. ve Demirhan, C. (2005). Öğretmen adaylarının ve ilköğretim okullarında görev yapan uygulama öğretmenlerinin öğretmenlik uygulaması etkinliklerine ilişkin görüşleri. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi, 38 (1).
  30. Gül, Y. E. (2015). Öğretmen yetiştirme sistemlerinin karşılaştırılması: Almanya ve Kırgızistan Örneği. Uluslararası Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 68-83.
  31. Harmandar, M., Bayrakçeken, S., Kıncal, R., Büyükkasap, E. Kızılkaya, S.(2000). Kâzım karabekir eğitim fakültesinde “okul deneyimi” uygulaması ve sonuçlarının değerlendirilmesi. Milli Eğitim Dergisi (148).
  32. Holmes Group (2007). The Holmes partnership trilogy: tomorrow’s teachers, tomorrow’s schools, tomorrow’s schools of education. New York: Peter Lang.
  33. İşleyen, O. (2019). Singapur’da Öğretmen Olmak. International Social Sciences Studies Journal, 5(30), 868- 878.
  34. Karaban, G. ve Görgen, İ. (2016). Güney Kore, Hong Kong, Singapur ve Türkiye’deki öğretmen yetiştirme sistemlerinin karşılaştırmalı olarak incelenmesi. Bartın Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi 2(5), 478 – 495.
  35. Karatas, H., Bademcioglu, M. ve Celik, S. (2017). A Comparative analysis of teacher education systems. International Journal of Research in Teacher Education, 8(1), 8-1.
  36. Katrancı, M. (2008). Öğretmenlik uygulamasında uygulama okulu koordinatörlerinin ve uygulama öğretmenlerinin görev ve sorumluluklarını yerine getirme düzeyleri (Kırıkkale Örneği), [Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi]. Kırıkkale Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Eğitim Bilimleri Anabilim Dalı, Kırıkkale.
  37. Kazu, İ., Y. ve Yenen, E., T. (2014). Öğretmen yetiştirme sisteminde öğretmenlik uygulamalarının temel alındığı bir model önerisi. Researcher: Social Sciences Studies,30,26-34.
  38. Kilmen, S. (2007). Lisansüstü eğitimi giriş sınavının ve lisans diploma notunun yüksek lisans başarısını yordama gücü. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 7 (2), 176–189.
  39. Korkmaz, İ., Saban, A. ve Akbaşlı, S. (2004). Göreve yeni başlayan sınıf öğretmenlerinin karşılaştıkları güçlükler. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 38, 566-277.
  40. Kudu, M., Özbek, R. ve Bindak, R. (2006). Okul deneyimi-ı uygulamasına ilişkin öğrenci algıları. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 5 (15), 99–109.
  41. Marshall, C., Rossman, G. B. (2014). Designing qualitative research. New York: Sage.
  42. Mete, Y. A. (2013). Güney Kore, Japonya, Yeni Zelanda ve Finlandiya’da öğretmen yetiştirme ve atama politikaları. International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 8, 859-878.
  43. Millî Eğitim Bakanlığı Öğretmen atama ve yer değiştirme yönetmeliği, RG.17.04.2015/ 29329
  44. OECD (2019). PISA 2018 results combined executive summaries volume I, II & III. Paris: OECD Publishing.
  45. Oğuz, A. (2004). Okul deneyimi ı dersinin öğretmen adayları üzerindeki etkileri. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, (11), 141-163.
  46. Orakçı, Ş.(2015). Şangay, Hong Kong, Singapur, Japonya ve Güney Kore’nin öğretmen yetiştirme sistemlerinin incelenmesi. Asya Öğretim Dergisi,3(2),26-43.
  47. Özcan, M.(2011). Bilgi çağında öğretmen eğitimi, nitelikleri ve gücü. Ankara: Türk Eğitim Derneği (TED) İktisadi İşletmesi.
  48. Özenç, M. (2014). Temel kavramlar, yasal çerçeve ve sorumluluklar. V. Aktepe & E. Yalçınkaya (Ed.), Okul deneyimi ve öğretmenlik uygulaması (ss: 2-17) içinde. Ankara: Pegem Akademi.
  49. PISA (2019) PISA’nın amacı, https://edreform.com/2013/12/the-purpose-of-PISA/.
  50. Rose, P., Beeby, J. & Parker, D. (1995). Academic rigour ın the lived experience of researchers using phenomenological methods ın nursing. Journal of Advanced Nursing. 21(6), 1123-1129. https://doi.org/10.1046/j.1365- 2648.1995.21061123.x
  51. Saracalıoğlu, A., S. ve Ceylan, V., K.(2016). Farklı ülkelerde öğretmen yetiştirme: ABD, Güney Kore, İrlanda, Singapur ve Türkiye. 4. Uluslararası Eğitim Programları ve Öğretim Kongresi. 27-30 Ekim.2016, Antalya, 746-773.
  52. Saydı, T. (2013). Fransa’da Öğretmen yetiştirme alanında yükseköğretim reformu. Hacettepe Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, Özel Sayı (1), 327-343.
  53. SETA (2017). Türkiye’de aday öğretmen yetiştirme modeli izleme ve değerlendirme raporu. İstanbul: SETA Yayınları.
  54. Sözer, M., A. ve Karakaş, H. (2018). Öğretmen yetiştirme programlarında yer alan öğretmenlik uygulamalarına karşılaştırılmalı bir bakış: Türkiye ve OECD ülkeleri örneği. 2 Uluslararası Türk Dünyası Eğitim Bilimleri ve Sosyal Bilimler Kongresi Bildirileri,7-8 Aralık 2018, Ankara,721-744.
  55. Tezcan, M. (1997), Eğitim sosyolojisi, Ankara, Zirve Yayınları
  56. Toprakçı, E. (2001) Okul deneyimi-ı dersinin teori ve pratiği, X. Ulusal Eğitim Bilimleri Kongresi Bildiri Kitabı (Basılı). Bolu: Abant Izzet Baysal Üniv. Eğitim Fakültesi Yayınları, 7-9 Haziran 2001 (ss.1964-1372), Erisim: https://www.erdaltoprakci.com.tr/wp-content/uploads/2021/01/okul-deneyimi-1.pdf
  57. Toprakçı, E. (2003) Okul deneyimi-ıı dersinin teori ve pratiği, Eğitim Araştırmaları Dergisi 3(10), 146- 152. Erişim: http://ejer.com.tr/en/archives/2003-winter-issue-10 Ikinci Erisim: https://www.erdaltoprakci.com.tr/wp-content/uploads/2021/01/Okul-Deneyimi-II-Dersinin ejer.pdf
  58. Toprakçı, E. ve Üstün, A. (2003) Okul deneyimi pratiğine uygulama okulu personelinin bakışı -Sivas ve Amasya illeri karşılaştırması- Atatürk Üniversitesi Kazım Karabekir Eğitim Fakültesi Dergisi. (Özel Sayı), 7, 291-303. http://e dergi.atauni.edu.tr/index.php/kkefd/issue/view/282/showToc Ikinci Erisim: https://www.erdaltoprakci.com.tr/wp-content/uploads/2021/01/Okul-Deneyimi-Pratigi.pd
  59. Toprakçı, E. (2009) Öğretmenlerin suç karnesi- yargı kararlı gazete haberleri ölçütünde karşılaştırmalı bir analiz Denizli: Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi, IV.Ulusal Eğitim Yönetimi Kongresi, Bildiri Kitabı, 14-15 Mayıs 2009 (ss.475-487) Erişim: https://www.erdaltoprakci.com.tr/wp-content/uploads/2020/05/suckarnesi.pdf
  60. Tümkaya, S. (2005). Öğretmenlerin sınıf içi disiplin anlayışları ve tükenmişlikle ilişkisi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 44, 549-568.
  61. Uygun, S., Ergen, G. ve Öztürk, İ., H. (2011). Türkiye, Almanya ve Fransa’da öğretmen eğitimi programlarında uygulama eğitiminin karşılaştırılması. İlköğretim Online Dergisi, 10(2), 389-405.
  62. Whitford, B. L., Ruscoe, G. and Fickel, L. (2000). University of Southern Maine in Darling-Hammond, L. (Ed.). (2000c). Studies of excellence in teacher education: Preparation at the graduate level. AACTE Publication.
  63. Yalçınkaya, M. (2002). Yeni öğretmen ve teftiş. Milli Eğitim Dergisi, 150, 153-154.
  64. Yengin Sarpkaya, P. & Altun, B. (2021). Professional qualification scale for pre-service teachers, E-Uluslararası Eğitim Araştırmaları Dergisi, 12(1), 104-123, Retrivied: http://www.e-ijer.com/tr/download/article-file/1434149
  65. Yeşilyurt, E. (2010). Öğretmenlik uygulaması öğretim programının standart temelli ve ihtiyaca cevap verici modeller ışığında değerlendirilmesi [Yayınlanmamış Doktora Tezi]. Fırat Üniversitesi, Sosyal Bilimler Fakültesi, Eğitim Programları ve Öğretim Anabilim Dalı, Elazığ.
  66. Yeşilyurt, E. (2019). Eğitim fakültesi lisans programları ders öğrenme çıktılarının kazanımını etkileyen değişkenlerin etkisi ve nedenleri. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 63 (12), 904-925.
  67. Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri (9. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
  68. Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2016). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
  69. Yılmaz, Ç.(2011). Müfredat laboratuvar okulları, Eğitişim Dergisi,29.
  70. Yılmaz, R., Erden, G., Sarıca, B., Akın, M., Yılmaz, Ö. ve Berat, G.(2019). PISA’ da başarılı ülkelerin öğretmen yetiştirme ve atama sistemlerinin karşılaştırılması, Academic Platform Journal of Education and Change,2(2),217-236.
  71. YÖK (2018). Yeni öğretmen yetiştirme lisans programları. https://www.yok.gov.tr/kurumsal/idari-birimler/egitim-ogretim-dairesi/yeni-ogretmen-yetistirme-lisans-programlari