Bir Sivil Toplum Kuruluşu Olarak TÜSİAD’ın Eğitim Harici Raporlarında Eğitim

##plugins.themes.academic_pro.article.sidebar##

Yayınlanmış Ağu 31, 2022
Download
PDF
Statistic

İstatistikler

Ölçüm Çağrılıyor ...
Cilt 2 Sayı 2 (2022): Ağustos 2022

##plugins.themes.academic_pro.article.main##

Erdal Toprakçı
Ege University
https://orcid.org/0000-0001-9552-9094
Abdullah Coşkun
Milli Eğitim Bakanlığı
https://orcid.org/0000-0003-2272-7844

Özet

Bu çalışmanın amacı; bir sivil toplum örgütü olarak TÜSİAD’ın eğitim haricinde ekonomi, istihdam, iklim, kadın hakları, teknoloji gibi değişik alanlarda hazırlamış olduğu raporların eğitim açısından incelenmesidir. Araştırmada nitel araştırma yaklaşımı kapsamında doküman inceleme yöntemi kullanılmıştır. Araştırmanın çalışma dokümanını 1971-2021 yılları arasında TÜSİAD’ın eğitim dışında hazırlamış olduğu üç yüz rapordan, kapsamında; eğitim, öğretmen, öğrenci ve okul kelimelerini barındıran otuz bir rapor oluşmuştur. Raporlarda eğitim ile ilgili kavramlara gönderme yapan ifadeler kod, kategori ve tema şeklinde içerik analizine tabi tutulmuştur. Öte yandan raporlardan elde edilen verilerle şekillenen kavramsallar betimsel analiz ile de sayısallaştırılmıştır. Araştırmanın sonucunda öncelikli vurgunun örgün eğitim sonrasında da yaygın eğitim olduğu bulunmuştur. Örgün eğitim kapsamında öne çıkan kavramsallar Öğretim Programları, Eğitim Düzeyi (ilköğretim ve okulöncesi), Öğretmen ve Mesleki Eğitimdir. Yaygın eğitim kapsamında da Personel Eğitimi ve Halk Eğitimine verilmesi gereken önem vurgulanmıştır. Bu sonuçlara bağlı olarak özellikle uygulamadakilere işgücü eğitiminde sivil toplum kuruluşlarıyla işbirliği yapılması ve araştırmacılara da başka kuruluşların eğitsel özelliği ile ilgili çalışmalar yapmaları önerilebilir.


 

##plugins.themes.academic_pro.article.details##

TrDoi
https://trdoi.org/10.27579808/e-ijpa.102
Creative Commons License

Bu çalışma Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 4.0 International License ile lisanslanmıtır.

Atıf için
Toprakçı, E., & Coşkun, A. (2022). Bir Sivil Toplum Kuruluşu Olarak TÜSİAD’ın Eğitim Harici Raporlarında Eğitim . E-Uluslararası Pedandragoji Dergisi, 2(2), 19–35. Erişim bağlantısı: https://e-ijpa.com/index.php/pedandragoji/article/view/102

Referanslar

  1. Akgündüz, D., & Mesutoğlu, C. (2020). Mesleki ve teknik liselerde sanayi 4.0 için stem eğitimi. Proje ve bulgular. İstanbul: Tüsiad.
  2. Arslanargun, E., & Tapan, F. (2016). Okul öncesi eğitim ve çocuklar üzerindeki etkileri . Abant İzzet Baysal Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 11(2) , 219-238.
  3. Aydın, M. (2014). Eğitim yönetimi. Ankara: Gazi .
  4. Baloğlu, Z. (1990). Türkiye'de eğitim: Sorunlar ve değişime yapısal uyum önerileri. İstanbul: Tüsiad.
  5. Bekman, S., & Gürlesel, F.C. (2005). Doğru başlangıç:Türkiye’de okul öncesi eğitim. İstanbul: Tüsiad.
  6. Bowen, G. A. (2009) Document analysis as a qualitative research method. Qualitative Research Journal, 9(2), 27-40.
  7. Bozbayındır, F. (2019). Öğretmenlik mesleğinin statüsünü etkileyen unsurların öğretmen görüşleri temelinde incelenmesi. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 18(72), 2076-2104.
  8. Cemaloğlu, N. (2021). Birey, örgüt ve yönetim. S. Özdemir, & N. Cemaloğlu (Ed), Örgütsel davranış ve yönetimi (s. 1-32). Ankara: Pegem Akademi.
  9. Creswell, J.W. (2003). Research design: qualitative, quantitative and mixed methods approaches. Sage Publications.
  10. Çakır, C. (2019). Sosyal sermaye olarak eğitim ve sivil toplum kuruluşları: 1980 sonrası Türkiye'de sivil toplum kuruluşlarının milli eğitim politikalarına etkileri. Hukuk ve İktisat Araştırmaları Dergisi, 11(1), 1-17.
  11. Denli, M. (2018). Sivil toplum kavramı bağlamında Türkiye’de sivil toplum kuruluşları: Tüsiad örneği [Yayımlanmamış yüksek lisans tezi]. Sakarya Üniversitesi.
  12. Dewey, J. (2019). Okul ve toplum. Ankara: Pegem Akademi.
  13. Doğan, İ. (2015). Sivil toplum anlayışı ve siyasal sistemler. Ankara: Astana.
  14. Emini, F.T.(2013). Sivil toplum kuruluşlarının politika belirleme sürecindeki rolü: Tüsiad örneği. Dumlupınar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi 36, 43-57.
  15. Eraslan, L., & Bertlek, B.S. (2011). Türkiye’de eğitim derneklerinin sorun alanlarının değerlendirilmesi. Gaziantep Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 10(3), 1161-1181.
  16. Erkman, F., Göl - Güven, M.,Ertenü, B., Bilgin, G.G., Kabakçı,N., Pınar,M., Mardin, N., & Kırmacı, M. (2019). Sosyal ve duygusal öğrenme becerileri: Yeni sanayi devriminin eşiğinde iş ve yaşam yetkinliklerinin anahtarı. İstanbul: TÜSİAD.
  17. Erlandson, D. A., Harris, E. L., Skipper, B. L. & Allen, S. T. (1993). Doing naturalistic inquiry: a guide to methods. Sage: Beverly Hills, CA. Aktaran Yıldırım, A. & Şimşek, H. (2021) Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. (12. Baskı). Seçkin Yayıncılık.
  18. Eshet-Alkalai, Y. (2004). Digital literacy: a conceptual framework for survival in the digital era. Journal of Multimedia and Hypermedia, 13(1), 93–106
  19. Eshet-Alkalai, Y. & Amichai-Hamburger, Y. (2004). Experiments in digital literacy. CyberPsychology & Behavior, 7(4), 421-429. https://doi.org/10.1089/1094931041774613
  20. Gencer, E.G., Kesbiç, K., & Arık, B.M. (2021). Covid-19 etkisinde Türkiye'de eğitim. İstanbul: Tüsiad.
  21. Genç, S. (2020). Sivil toplum kuruluşları ve eğitim. Uluslararası Sosyal Bilimlerde Yenilikçi Yaklaşımlar Dergisi, 4 (4), 127-141. https://doi.org/10.29329/ijiasos.2020.319.4
  22. Göker, S. D. ve Gündüz, Y. (2017). Dünya ölçeğinde öğretmenlerin saygınlık statüsü ve özlük hakları. Milli Eğitim Dergisi, 46(213), 177-196.
  23. Güvendi, M.F. (2017). Eğitim alanında faaliyet gösteren yerel sivil toplum kuruluşlarının çalışmalarının ve sorunlarının incelenmesi [Yayımlanmamış yüksek lisans tezi]. Marmara Üniversitesi.
  24. İnal, K. (2013). Türkiye'de büyük burjuvazi ve eğitim: Türk Sanayici ve İşadamları Derneği'nin eğitim raporlarının eleştirel analizi. Eğitim Bilim Toplum Dergisi, 11(42), 27-64.
  25. TÜSİAD (2021). Yeni bir anlayışla geleceği inşa: insan, bilim, kurumlar. İstanbul: Tüsiad.
  26. Kahraman, H., & Karip, E. (2019). Türkiye’de sivil toplum kuruluşlarının eğitim politikalarına etkileri. İnönü Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 20(3), 709- 722. https://doi.org/10.17679/inuefd.575850
  27. Karasar,N. (2005). Bilimsel araştırma yöntemi. Ankara: Nobel.
  28. Karataş, İ.H. (2013). Türk eğitim sisteminde sivil toplum kuruluşlarının konumları ve işlevlerine yönelik stk yöneticilerinin görüşleri. Elektronik Sosyal Bilimler Dergisi, 12(45), 63-87.
  29. Kavak, Y. (2010). 2050'ye doğru nüfusbilim ve yönetim: Eğitim sistemine bakış. İstanbul: Tüsiad.
  30. Kaya, Ç., & Yılmaz, T. (2017). Türkiye’de eğitimin finansmanında kamu dışı kaynakların yeri. Akademik Sosyal Araştırmalar Dergisi, 5(49), 378-388.
  31. Kılıç, N.P. (2012). Türkiye'de eğitim alanında faaliyet gösteren sivil toplum kuruluşlarının halkla ilişkiler uygulamaları [Yayımlanmamış yüksek lisans tezi]. Ankara Üniversitesi.
  32. Kırmacı, M. (2019). Sosyal ve duygusal öğrenme becerileri. İstanbul: Tüsiad.
  33. MYK. (2022) https://www.myk.gov.tr/index.php/tr/uluslararasi-projeler/458-avrupa-eitim-vakfi adresinden alındı.
  34. Ng, W. (2012). Can we teach digital natives digital literacy? Computers & Education, 59, 1065–1078. https://doi.org/10.1016/j.compedu.2012.04.
  35. Önal, G. (2020). Sivil toplum ve eğitim ilişkisi: Demokrasi okulu? Y. Kabapınar (Ed), Demokrasinin Beşinci Gücü Olarak Eğitim Temelli Sivil Toplum Örgütleri. Ankara: Pegem Akademi.
  36. Özkale, S. (2006). Tüsiad’ın Türk eğitim sistemine bakışı [Yayımlanmamış yüksek lisans tezi]. Ankara Üniversitesi
  37. Puhakainen, P. (2006). A Design theory for information security awareness. (Unpublished Master’s thesis), Acta University of Oulu, Oulu.
  38. Saygılı, Ş., Cihan, C., & Yavan, Z.A. (2006). Eğitim ve sürdürülebilir büyüme: Türkiye deneyimi, riskler ve fırsatlar. İstanbul: Tüsiad.
  39. Sönmez, E. E. & Gül, H. Ü. (2014, Kasım). Dijital okuryazarlık ve okul yöneticileri. XIX. Türkiye'de İnternet Konferansı, İzmir.
  40. Şimşek, A. (1999). Türkiyede mesleki ve teknik eğitimin yeniden yapılandırılması. İstanbul: Tüsiad.
  41. Şirin, S.R., & Vatanartıran, S. (2014). PISA 2012 Değerlendirmesi: Türkiye için veriye dayalı eğitim reformu önerileri. İstanbul: Tüsiad, Töder.
  42. TDK.(2022). https://sozluk.gov.tr/ adresinden alındı.
  43. Toprakçı, E. (2017). Sınıf yönetimi. Ankara: Pegem.
  44. Toprakçı, E. (2009) Öğretmenlerin suç karnesi- yargı kararlı gazete haberleri ölçütünde karşılaştırmalı bir analiz. IV.Ulusal Eğitim Yönetimi Kongresi, Denizli: Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi, Bildiri Kitabı, 14-15 Mayıs 2009 (ss.475-487) Erisim: https://www.erdaltoprakci.com.tr/wp-content/uploads/2020/05/suc-karnesi.pdf
  45. Toprakçı, E. (2011) Ortaöğretimde Okullaşma ve Özellikle Kız Çocuklarının Durumu. Ortaöğretimde Özellikle Kız Çocuklarının Okullaşmasının Artırılması Hibe Projesi TR08H2.01-02/038, Prensesim Dergisi, 2-17.
  46. Toprakçı, E., & Akçay, A. (2016). Türkiye'de kamu yararına çalışan derneklerin eğitim faaliyetlerinin yönetimi ve denetimi (Yasal belgeleri temelinde nitel bir analiz). Cumhuriyet International Journal of Education, 5(1), 29-52.
  47. Toprakçı, E. & Arslan, M. (2016). Yönetim süreci bağlamında sendikalardaki eğitsel faaliyetlerin yönetimi (yasal belgeler temelinde nitel bir analiz) . Çağdaş Yönetim Bilimleri Dergisi, 3(2) , 0-2. Retrieved from https://dergipark.org.tr/tr/pub/cybd/issue/34551/381715
  48. Toprakçı, E. & Kadı, A. (2014) Türkiye’deki bakanlıkların eğitim yönetimi ve denetimi alanındaki faaliyetlerinin yasal belgeler eşliğinde analizi. Celal Bayar Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi 12(4), 1-18. https://dergipark.org.tr/tr/pub/cbayarsos/issue/4077/53852
  49. TÜSİAD. (2021, Nisan 2). https://www.tusiad.org/tr/basin-bultenleri/item/10751-2-ni-san-1971-yilinda-kurulan-tusi-ad-50-yasinda adresinden alındı.
  50. TÜSİAD. (2022, Ocak 10). https://www.tusiad.org/tr/egitim-cg adresinden alındı
  51. Ulutaş, P. (2017). Öğretmenlerin bakış açısından öğretmenlik mesleğinin toplumsal statüsü (Yüksek Lisans Tezi). Mersin Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Mersin.
  52. Uyanık,Ö. (2021). Türk eğitim sisteminde sivil toplum kuruluşları: Rolleri ve katkıları. Eğitim Yönetimi ve Politikaları Dergisi, 2(2), 14-24.
  53. Ünsal, S. (2018). Türkiye’de öğretmenlik mesleğinin statüsüne ilişkin bir pareto analizi. Sakarya University Journal of Education , 8 (2) , 111-130 . https://doi.org/10.19126/suje.379040.
  54. Yabansu, Y., Kabapınar, Y. ve Övenç, A. (2020).Türkiye Sanayi ve İşadamları Derneği (TÜSİAD): Eğitim ekonomiyede etki eder anlayışının izdüşümü. Y. Kabapınar (Ed.), Demokrasinin beşinci gücü olarak eğitim temelli sivil toplum kuruluşları içinde (355-384).Pegem.
  55. Yaltı, A. (2003). STK’ların eğitime katkısı. [Yayımlanmamış yüksek lisans tezi]. İstanbul: Yıldız Teknik Üniversitesi.
  56. Yıldırım, A. & Şimşek, H. (2021). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri(12. Baskı). Ankara: Seçkin Yayıncılık.
  57. Yurdakul, S., Gür, B. S., Çelik, Z. ve Kurt, T. (2016, Kasım). Öğretmenlik mesleği ve mesleğin statüsü. Ankara: Eğitim-Bir-Sen Stratejik Araştırmalar Merkezi.